De Vijverloper

VIJVERLOPERS ZIJN NAALDDUNNE INSECTEN. BOVENDIEN BEWEGEN ZE LANGZAAM, EN KOMEN NIET IN ZULKE GROTE AANTALLEN VOOR ALS DE SCHAATSENRIJDERS, DIE DAAROM VEEL BEKENDER ZIJN. Maar ze zijn wel algemeen en op bijna elke vijver af en toe te zien. Net als de schaatsenrijder zijn het oppervlakte wantsen, toch zijn het totaal verschillende dieren. De schaatsenrijder ligt laag boven het water, de poten uitgespreid, is snel, jaagt bijna voortdurend op het water oppervlak en grijpt de buit met zijn voorpoten. De vijverloper staat als een steltloper hoog op zijn poten, is traag als een wandelende tak, zit vaak in de oeverbegroeiing verstopt en besluipt zijn prooi, die direct aan de steeksnuit gespiest wordt. De voorpoten worden gebruikt om te lopen, niet om te grijpen. De beweging is wandelend, niet met twee poten tegelijk roeiend zoals de schaatsenrijder en er wordt nooit gesprongen. De naam Hydrometra is met de Engelse naam, Water measurer, goed vertaald: waterloper met afgemeten stappen. Het is boeiend de vijverloper te zien jagen. Uiterst traag wandelt het dier over het water, de steeksnuit wordt vanuit de horizontale positie onder het lijf langzaam verticaal gedraaid en schijnbaar zoekend in het water gestoken. Daar gaat de kop omhoog en plotseling zit er een watervlo aan! Vijverlopers prikken ook muggenlarven aan die onder aan de waterspiegel hangen, verder zuigen ze insecten uit die op het water zijn gevallen. De oogjes van deze wants zijn logischerwijze het beste ontwikkeld aan de onderkant, net als bij de schaatsenrijder. Verder zijn de poten gevoelig voor trillingen van het wateroppervlak.

In de zomer paren de vijverlopers. De wat kleinere mannetjes nemen plaats op de vrouwtjes, die een beetje een holle rug hebben, zoals sommige oudere modellen surfplanken. Dat ziet er comfortabel uit, het mannetje zit vaak zo dicht op het vrouwtje dat alleen aan het woud van pootjes te zien is dat er twee in plaats van één vijverlopers zijn. Ze paren soms in groepen. De eieren zijn heel anders dan die van de schaatsenrijders, ze zijn in de eerste plaats groot, ongeveer een vijfde van de lengte van het vrouwtje! Verder hebben ze een mooie netstructuur. Deze is mogelijk van belang voor de luchtvoorziening. Het vrouwtje plakt eerst een druppel rubberachtige kleefstof op een plantenstengel of blad. Deze vormt een hechtschijfje, daar komt een steeltje aan en daarop komt het ei. Ik heb ondanks stevig zoeken nog nooit één gevonden.

---

Uit de eitjes komen de oranje gekleurde nimfjes. Zoals bij alle wantsen lijken ze al veel op de volwassen exemplaren. Ze hebben direct al de vlijmscherpe steeksnuit, die ze zorgvuldig poetsen, zie links. Het achterlijf van de nimf is relatief korter en wordt in een parmantig boogje omhoog gehouden. Bedaard lopen de nietige beestjes door het oerwoud van de oever. Voor ons een spiegelglad wateroppervlak langs de rand van de vijver met hier en daar een takje, voor de nimfjes is dit oppervlak vol bobbels en grote, spiegelgladde hellingen van een paar millimeter hoog: moeilijk te overwinnen. Zie ook de pagina over het wateroppervlak. Ze vervellen een paar keer en zijn in de laatste fase al zwart gekleurd, en lopen als een langbenig veulen over het water. De lange voelsprieten worden soms naar beneden gebogen tot op het water en lijken dan een vierde paar poten.

---